Wielość planów tworzonych przez plansze i obrazy stanowi raczej sugestię rozliczności możliwych rejestracji, z których każda z osobna nie może być uznana za wystarczająco satysfakcjonującą, a zatem rzeczywistą.
Czas i przestrzeń, które reprezentują, zostały ze sobą połączone nieodwołanie w nowej relacji, gdzie wyobrażenie stabilnego świata rzeczy o czytelnej kondycji, w którym czas płynie w przewidywalny sposób zostało zakwestionowane za sprawą manipulacyjnych rejestracji czy deformacji form i perspektyw, wreszcie odwołań do absurdu i żartu, świadczących o braku zainteresowania autora dla nowego, cyfrowego hiperrealizmu. Przeciwnie, złudna pewność kształtu materii zostaje zweryfikowana w konfrontacji z wirtualną naturą jej obrazów na korzyść tej drugiej. W dalszej konsekwencji, obiektywizm rejestracji i związana z nim estetyczna neutralność obrazów zostaje zakwestionowana przez autora jako kolejny popularny mit. Dla jakości artystycznego przekazu istotna jest zatem świadomość, iż jego potencjał nie wynika bezpośrednio z wiarygodności czy jakości estetycznej.
W projekcie Lecha Polcyna dostrzec można trójstopniową analizę struktury komunikatu i składających się nań danych obejmującą wyizolowanie początkowego etapu procesu powstawania informacji, którym w tym przypadku jest fotograficzny zapis; następnie badanie jej struktury dokonywane na modelowych hybrydach i wreszcie wizualizację procesu transmisji danych w zakresie pasm świetlnych, sugerujących trójwymiarowe kształty.
Jeśli zatem, za sprawą projektu Lecha Polcyna, pytamy o rangę komunikatu czyli w pewnym sensie o warunki jego wiarygodności, to jako jeden z podstawowych można określić nieidentyczność wobec rzeczywistości, którą zgodnie ze swą rangą, określa. Szczególna jakość Rzeczy nierzeczywistych wiąże się z aktualnością refleksji artysty i pedagoga nad zmianą, która dokonuje się w rzeczywistości za sprawą kolejnych rejestracji odnawiających jej potencjał informacyjny.
autor: Marek Janczyk
Lech Polcyn
Urodzony w Białymstoku. Studia na Wydziale Grafiki w Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie. W 1990 roku dyplom z wyróżnieniem w Pracowni Miedziorytu ASP w Krakowie. Aneks z pasteli w pracowni Malarstwa St. Batrucha. Prowadzi pracownię Fotografii 3 (działań cyfrowych) na Wydziale Grafiki ASP W Krakowie. Artysta wielomedialny i intermedialny.